Ο Μπουτάρης ζήλεψε!...

Ο κύριος Μπουτάρης, ο δήμαρχος του 16%, μετά την Αυστριακή βουλή και την απόφαση της προέδρου της Μπάρμπαρα Πράμερ να απαγορεύσει την παρουσίαση του έργου του Μίκη Μαουτχάουζεν κατά τον εορτασμό των 66 χρόνων μνήμης απελευθέρωσης του ομώνυμου γερμανικού στρατοπέδου εξολόθρευσης, ζήλεψε και αποφάσισε να αρνηθεί την πλατεία Αριστοτέλους στον Μίκη. Ενάντια στο κοινό αίσθημα ο Μπουτάρης υπάκουσε στους κύκλους, στους ίδιους κύκλους που απαγόρευσαν το Μαουτχάουζεν, και που θέλουν να φιμώσουν, να υποτάξουν τους Έλληνες και να τους μετατρέψουν σε πολυπολιτισμικό πολτό, καταναλωτικό αντικείμενο χωρίς παρελθόν, αβέβαιο παρόν και ανύπαρκτο μέλλον.

Η απάντηση είναι μία. Όλοι απόψε στην πλατεία Αριστοτέλους Αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε με τις ιδέες του Μίκη, αυτή την στιγμή είναι άνευ σημασίας. Πρέπει να είμαστε όλοι εκεί στην πλατεία Αριστοτέλους για να βροντοφωνάξουμε ότι την Ελλάδα, αυτόν τον τόπο, την Θεσσαλονίκη την κυβερνάνε οι Έλληνες. Το αγωνιστικό μας παρόν δυναμικό άλλα και σεμνό, η παθιασμένη νηφαλιότητα θα δώσει το μήνυμα στα παράκεντρα εξουσίας. Την Ελλάδα, την Θεσσαλονίκη δεν την κυβερνάνε τα παράκεντρα εξουσίας, οι παρασυναγωγές, το παρακράτος. Θα βροντοφωνάξουμε ότι η Θεσσαλονίκη δεν είναι η πόλη των φαντασμάτων, αλλά η πόλη της αντίστασης, του αγώνα, η πόλη των Ελλήνων που είναι έτοιμοι για πάλεμα για την καινούργια γέννα.

Το Μαχαίρι

Άρης Αλεξάνδρου, Το μαχαίρι

Όπως αργεί τ' ατσάλι να γίνει κοφτερό και χρήσιμο μαχαίρι
έτσι αργούν κ' οι λέξεις ν' ακονιστούν σε λόγο.
Στο μεταξύ
όσο δουλεύεις στον τροχό
πρόσεχε μην παρασυρθείς
μην ξιπαστείς
απ' τη λαμπρή αλληλουχία των σπινθήρων.
Σκοπός σου εσένα το μαχαίρι.

HeLLeNiCReVeNgE: Υπάρχουν Έλληνες

HeLLeNiCReVeNgE: Υπάρχουν Έλληνες

Υπάρχουν Έλληνες

Πρόδρομος Εμφιετζόγλου

Μία όρθια ψυχή που μας δείχνει το χρέος μας

Πέρα από τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες, ο Πρόδρομος Εμφιετζόγλου με την ευαισ θησία που τον διακρίνει για τα εθνικά, πολιτιστικά και κοινωνικά προβλήματα, έχει αναπτύξει μία πολυσχιδή δραστηριότητα στο χώρο της Μακεδονίας, της Θράκης και του Ελληνισμού της διασποράς.

Μέχρι τώρα, ο όμιλος εταιρειών ΜΗΧΑΝΙΚΗ, του οποίου είναι ιδρυτής και Πρόεδρος, έχει υπό την προστασία του 23 παραμεθόρια χωριά στο Νομό Φλώρινας, στα οποία έχουν γίνει και γίνονται έργα υποδομής, πολιτιστικές και κοινωνικές δραστηριότητες και εκδηλώσεις, που αποσκοπούν στην βελτίωση της ποιότητας ζωής των κατοίκων και ιδιαίτερα των παιδιών.

Στη Βόρειο Ήπειρο ίδρυσε, από κοινού με το Υπουργείο Αμύνης, Πολιτιστικό Κέντρο στην Κορυτσά, όπου στεγάζονται τα Φροντιστήρια Ελληνικής Γλώσσας και ο Πολιτιστικός Σύλλογος «ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ», με σκοπό τη δημιουργία δρόμων επικοινωνίας στον πολιτιστικό, αθλητικό και εκπαιδευτικό τομέα.

Παράλληλα δεικνύει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και μέριμνα για τα θέματα της Ορθοδοξίας. Έντονο είναι το ενδιαφέρον και η αγωνία του για το δημογραφικό πρόβλημα της πατρίδας μας, τη στήριξη των πολυτέκνων και τη συμπαράσταση στα νέα ζευγάρια και τα παιδιά, ιδιαίτερα στις ακριτικές περιοχές.

Ιδιαίτερα σημαντική είναι η δραστηριότητά του στην Ουκρανία και η στήριξη του Ελληνισμού της περιοχής, με την ανέγερση του Πολιτιστικού Κέντρου των Ελληνικών συλλόγων στην Μαριούπολη. Αντίστοιχη είναι και η υποστήριξη που προσφέρει στους Έλληνες Σαρακατσάνους της περιοχής Σλίβεν της Βουλγαρίας.

ΘΡΑΚΗ

Ο κ. Πρόδρομος Εμφιετζόγλου, συνειδητοποιώντας τους σοβαρούς κινδύνους για την Θράκη και συναισθανόμενος την ευθύνη που πρέπει να αισθάνεται κάθε Έλληνας, αποφάσισε να αγωνιστεί μόνος, με κάθε τρόπο, με πλήρη αυταπάρνηση και όλες του τις δυνάμεις για την Ελλάδα.

Όταν κάποτε βρέθηκε για επαγγελματικούς λόγους στην Θράκη, μία ομάδα νεαρών Πομάκων δασκάλων τον πλησίασε και τον παρακάλεσε να τους βοηθήσει.

-«Τα παιδιά μας μιλάνε στο σπίτι τη γλώσσα μας, δεν την μαθαίνουν όμως στο σχολείο. Εκεί υποχρεώνονται να μαθαίνουν τουρκικά. Προσπαθούμε πολλά χρόνια να βρούμε κάποιον να μας βοηθήσει να κρατηθεί η γλώσσα μας».

Αυτό ήταν. Ο Πρόδρομος Εμφιετζόγλου δραστηριοποιήθηκε αμέσως. Τους βοήθησε, τους χρηματοδότησε και ξεκίνησε η προσπάθεια.

Μέχρι και το τέλος του 20ου αιώνα, η πομακική γλώσσα ήταν άγραφη. Το 1996 εκδόθηκε από τις εκδόσεις «Αίγειρος» της Θεσσαλονίκης, με τη χορηγία και ηθική συμπαράσταση του Πρ. Εμφιετζόγλου, το τρίτομο έργο για την πομακική γλώσσα, που εκπονήθηκε υπό την εποπτεία και την ενεργό συμμετοχή του δασκάλου Πέτρου Θεοχαρίδη. Το έργο περιλαμβάνει ελληνο-πομακικό και πομακο-ελληνικό λεξικό και γραμματικής της πομακικής γλώσσας. Γράφτηκαν επίσης παραμύθια, εφημερίδες, καταγράφηκαν τα ήθη και τα έθιμα, ηχογραφήθηκαν τα πομακικά τραγούδια και το σημαντικότερο «υιοθετήθηκαν» τα Πομακοχώρια με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Η προσφορά του υπήρξε και είναι πολυποίκιλη, πολυδιάστατη, κυρίως κοινωνική. Έφτιαξε γέφυρες και δρόμους. Ενίσχυσε τα σχολεία. Βοήθησε εκατοντάδες άπορες οικογένειες, παιδιά, φοιτητές, στρατιώτες. Κυρίως όμως τους έδωσε το μήνυμα του ελεύθερου ανθρώπου. Στα πλαίσια αυτής της δράσης ίδρυσε και θεμελίωσε ένα Πολιτιστικο-Αθλητικό Κέντρο στο Δροσερό της Ξάνθης.

Στην Θράκη έχουν συνδέσει το όνομά του με την προσπάθεια απογκετοποίησης των Πομάκων και των Τσιγγάνων της περιοχής. Προσπαθεί να ξυπνήσει την αυτογνωσία τους να προασπίσει την ιδιαιτερότητά τους για να μην παίζουν το παιχνίδι των Τούρκων.

Παράλληλα αγωνίζεται να ξυπνήσει την κοιμισμένη και άβουλη ελληνική πολιτεία. Τα πομακικά βιβλία παραμένουν ακόμη αδιάθετα για τα Πομακοχώρια. Τα παιδιά και οι μεγάλοι με την υποχρεωτική τουρκική γλώσσα υφίστανται τη συνεχή προπαγάνδα του Τουρκικού Προξενείου.

Σε συνέντευξή του Ο Πρ. Εμφιετζόγλου είπε:

«Οι Τούρκοι κάνουν τη δουλειά τους, έχουν μία ξεκάθαρη πολιτική να εκτουρκίσουν και τους Πομάκους και τους Ρομά, ώστε να δημιουργήσουν μία τουρκική κοινότητα σε όλη τη Θράκη και να προχωρήσουν μετά τα σχέδιά τους, όπως έγινε και στο Κόσσοβο. Το δικό μας χρέος είναι να μην επιτρέψουμε αυτή τη τουρκοποίηση πληθυσμών που δεν είναι Τούρκοι. Δεν θα έπρεπε βέβαια να την επιτρέπει η ελληνική Πολιτεία. Η ελληνική Πολιτεία έχει κάνει πολλά λάθη και κάνει πολλά λάθη και βέβαια καλό θα είναι να ξυπνήσουν και στο θέμα το Μακεδονικό. Αλλά ο ελληνικός λαός δεν θα την επιτρέψει αυτήν την τουρκοποίηση και εμείς, και εγώ και οι συνεργάτες μου, επίσης θα την πολεμήσουμε

»Οι Πομάκοι είναι Πομάκοι, οι Ρωμά είναι Ρωμά και δεν έχουν καμία σχέση με τους Τούρκους, αλλά και οι μουσουλμάνοι της Θράκης, οι λεγόμενοι τουρκοφανείς ή τουρκογενείς, κι αυτοί ελάχιστοι σχέση με την σημερινή Τουρκία, είναι διάφορα υπόλοιπα της οθωμανικής αυτοκρατορίας, ποικίλης προέλευσης και ποικίλης καταγωγής.

»Παρά τις προσπάθειες των ανθελλήνων και των δήθεν προοδευτικών, οι οποίοι θεωρούν ότι είναι προοδευτικό να καταφέρονται, να υβρίζουν την πατρίδα τους, ο λαός δεν έχει αλλάξει, ο απλός λαός παραμένει πατριώτης, πιστεύει στην πατρίδα, αγαπάει την πατρίδα, υπερασπίζεται την πατρίδα».

(από συνέντευξη με τον Πρ. Εμφιετζόγλου)

Κρυφό Σχολειό

«Χάσαμε το Κρυφό Σχολειό» έγραφε με μεγάλα γράμματα η «Καθημερινή» στις 14 Δεκεμβρίου 1993. Το «Κρυφό Σχολειό», το περίφημο έργο του Νικολάου Γύζη, πουλήθηκε χθες σε ανώνυμο αγοραστή κατά τη διάρκεια της πρώτης δημοπρασίας του οίκου Christies στη χώρα μας έναντι της τιμής των 170 εκατ, δραχμών. Οι ελπίδες ότι το «Κρυφό Σχολειό» θα κατέληγε στην Πινακοθήκη εξανεμίσθηκαν, καθώς τα αλλεπάλληλα «χτυπήματα» εκτόξευσαν την τιμή, υπερσκελίζοντας κατά πολύ το «πλαφόν» των 80 εκατ. Δρχ. που είχε ορίσει το Ελληνικό Δημόσιο»

Όμως, η θλίψη και η αμηχανία μας διαλύθηκαν, όταν ο Πρόδρομος Εμφιετζόγλου αποκάλυψε σε συγκέντρωση οικονομικών συντακτών ότι αυτός αγόρασε το «Κρυφό Σχολειό». Είπε: Το «Κρυφό Σχολειό» θα το έπαιρνα, ακόμα και αν έπρεπε να ξεπουλήσω ό,τι είχα και δεν είχα. Ότι πάνω από τα ταπεινά υπάρχουν ιδανικά για τα οποία πολέμησαν περήφανα οι πατέρες μας. Αυτή η περηφάνια μας λείπει».

Για την προσφορά του στην πατρίδα ο κ. Εμφιετζόγλου έχει επανειλημμένως τιμηθεί. Το έργο του όμως παραμένει ανεκτίμητο.

Εμείς στο πρόσωπό του βλέπουμε τον γενναίο αγωνιστή, που στέκεται όρθιος δείχνοντάς μας το χρέος.

Ε.Ι.Γ.

Σχετικοί σύνδεσμοι - πηγές:

1.http://www.mani.org.gr/kzaharias/arthra2000/30_emfietzoglou.htm
2.http://www.disabled.gr/biz/?p=3
3.http://www.xronos.gr/detail.php?ID=39224
4.http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=3&artid=168786
5.http://omogeneia.ana-mpa.gr/press.php?id=5221

(Μηνιαίο περιοδικό "Η Δράσις μας", Μάρτιος 2009, τεύχος 467)

Πηγή: Παύλος Βρέλλης Μουσείο Ελληνικής Ιστορίας, Κέρινα Ομοιώματα

Ο Σαμουήλ

-Καλόγερε, τι καρτερείς κλεισμένος μες στο Κούγκι;
Πέντε νομάτοι σόμειναν - κ' εκείνοι λαβωμένοι!
Κ'είναι χιλιάδες οι εχθροί που σ' έχουνε ζωσμένον!
Έλα να δώσης τα κλειδιά, πέσε να προσκυνήσης,
κι αφέντης ο Βελήπασας δεσπότη θα σε κάμη!

Έτζι ψηλά από το βουνό φωνάζει ο Πήλιο Γκούσης…

Κλεισμένος μες στην εκκλησά βρίσκετ' ο Σαμουήλης,
κι αγέρας παίρνει τη φωνή του Πήλιου του προδότη.

Χωρίς ψαλμούς καί θυμιατά, χωρίς φωτοχυσία,
γονατισμένοι, σκυθρωποί, μπρος στην Ωραία Πύλη,
πέντε Σουλιώτες στέκονται με το κεφάλι κάτου.
Βουβοί - δέν ανασαίνουνε. και βλέπεις κάπου-κάπου
όπου ένα χέρι σκώνεται και κάνει το σταυρό του.
Ακίνητα στο μάρμαρο σέρνονται τα σπαθιά τους -
σπαθιά που τόσο εδούλεψαν γιά το γλυκό τους Σούλι!

Δε φαίνετ'ο καλόγερος. μόνος του στ' άγιο Βήμα
προσεύχετο κ'ετοίμαζε τη μυστική θυσία.
Σφιχτά-σφιχτά στα χέρια του εβάστα το Ποτήρι
και μύρια λόγι' απόκρυφα έλεγε του Θεού του.
Τα μάτια κατακόκκινα απ' τες πολλές αγρύπνιες
εκοίταζαν ακίνητα το Σώμα και το Αίμα.
Τι θάλασσα, που κύματα έχει κρυφές έλπίδες !..
Σιγάτε βρόντοι τουφεκιών, πάψτε φωνές πολέμου,
Κι ο Σαμουήλ την ύστερη την κοινωνιά θα πάρη !

Κ' εκεί που κοίταζ' ο παπάς τη Σάρκα τού Θεού του,
εκύλησ' απ' τα μάτια του στου ποτηριού τα σπλάχνα
σαν τη δροσούλα διάφανο κρυφά-κρυφά ένα δάκρυ.

- Θεέ μου και πατέρα μου, θαμμένος εδωμέσα
εδίψασα... Χωρίς νερό η θεία κοινωνιά σου
θα έμεν' ατελείωτη... Δέξου, γλυκέ μου Πλάστη,
αυτό το μαύρο δάκρυ μου - μη το καταφρονέσης.
αμόλυντο και καθαρό βγαίν' απ' τα φυλλοκάρδια.
δέξου το, Πλάστη, δέξου το - άλλο νερό δεν έχω.

Ήτανε ήλιος κ' έλαμψε το ιερό το σκεύος.
Το αίμα εζεστάθηκε, άχνισε, ζωντανεύει.
Αναγαλλιάζει ο Σαμουήλ που είδε τη Θεία Χάρη
και τρέμοντας αγκάλιασε το θεϊκό ποτήρι
και τόσφιξε στα χείλη του κι άκουσε που χτυπούσε
σαν νάτανε λαχταριστή καρδιά, ζωή γιομάτη.

Ανοίγ' ή Πύλη του Ιερού, σκύφτουν τα παλληκάρια.
τ' ανδρειωμένα μέτωπα το μάρμαρο χτυπάνε,
και καρτερούν ακίνητα του γέροντα τα λόγια.

Επρόβαλ' ο καλόγερος. Το πρόσωπό του φέγγει
σα χιονισμένη κορυφή στου φεγγαριού τη λάμψη.
Στα λαβωμένα χέρια του βαστούσ' ένα βαρέλι
πόκλειε μέσα θάνατο, φωτιά κι απελπισία.
Εκείνο μόνο τόμεινε..- εκείνο μόνο φθάνει !

Εμπρός στην Πύλη του Ιερού μονάχος του το στένει
και τρεις φορές το βλόγησε και τρεις φορές το φχέται.
Σάν νάταν Άγια Τράπεζα, σαν νάταν Αρτοφόρι
επίθωσ' ο καλόγηρος επάνω το ποτήρι,
και σιωπηλός κι ατάραχος άναψε θειαφοκέρι...

Τα γόνατά του εχτύπησαν ορμητικά την πλάκα,
εσήκωσε τα χέρια του, το πρόσωπό του ανάφτει -
κ' οι πέντε τον εκοίταζαν βουβοί μέσα στα μάτια:

Αριστοτέλης Βαλαωρίτης

EAM B': QUIZ 1

QUIZ 1

QUIZ 1

Ποιας μισητής για τους Έλληνες χώρας —κρίνοντας από τα δρακόντεια μέτρα ασφάλειας— είναι η εικονιζόμενη πρεσβεία;

Των ΗΠΑ;

Της Μ. Βρετανίας;

Του Ισραήλ;

ή κάποιου άλλου;


ΑΠΑΝΤΗΣΗ







Και όμως....

Το συγκεκριμένο κτίριο δεν είναι έδρα καμίας πρεσβείας.Καμία πρεσβεία δεν είναι —ή τουλάχιστον δεν θεωρεί ότι είναι— τόσο μισητή,ώστε να δηλώνει τον φόβο της με τόσο ορατό τρόπο.

Το κτίριο αυτό είναι η έδρα του ΚΚΕ.
Αυτό είναι το περίφημο "Σπίτι του Λαού" στον Περισσό.



Τι είδους "σπίτι του λαού" είναι αυτό, που έχει εξοπλιστεί ακριβώς για ν' αντιμετωπίζει μαζικές εισβολές, αυτό είναι ένα μυστήριο. Τι ακριβώς σπίτι έχει ο λαός, που δεν μπορεί να μπει μέσα σ' αυτό, είναι ένα μυστήριο. Ούτε για συμβολικούς λόγους το ΚΚΕ δεν έδωσε έναv λαϊκό χαρακτήρα στο κτίριό του. Δεν έκανε προσβάσιμο ούτε έναν μικρό χώρο. Δεν έφτιαξε έναν κοινόχρηστο χώρο δήθεν για το κοινό. Δεν έφτιαξε ένα υποτυπώδες κυλικείο, για να μπορεί να ξεδιψάσει ένας περαστικός. Δεν έφτιαξε έναν χώρο, όπου δήθεν θα μπορούσε να τον παραχωρεί σε ιδιώτες. Δεν έφτιαξε καν ένα υποτυπώδες μουσείο, για να μπορεί το κοινό να το επισκέπτεται, χωρίς να παραδώσει το "γενεαλογικό του δέντρο" στην ασφάλεια του ΚΚΕ.

Τι συμβαίνει λοιπόν; Γιατί το ΚΚΕ έφτιαξε ένα απόρθητο φρούριο προσβάσιμο μόνον στα στελέχη του; Προς τι οι εκατοντάδες τόνοι σίδηρου περίφραξης και οι δεκάδες κάμερες παρακολούθησης; Το κτίριο του ΚΚΕ απλά αποκαλύπτει με τον πιο σαφή και κατηγορηματικό τρόπο αυτά τα οποία δεν θ' αποκαλύψει ποτέ και κανένας Γραμματέας του.

Το ΚΚΕ φοβάται. Φοβάται και γι' αυτό προσαρμόζει τα μέτρα ασφάλειάς του στα μέτρα αυτού που τον φοβίζει. Αυτό είναι το όλο θέμα. Ποιος τον φοβίζει; Το αστικό κράτος; Το αστικό κράτος είναι αυτό που του δίνει δισεκατομμύρια σε ετήσια βάση. Το αστικό κράτος, όταν σε απειλεί, δεν σταματά από φράχτες. Το αστικό κράτος είναι "οπλισμένο" με νόμους και εξουσίες και αυτά δεν σταματάνε μπροστά σε φράχτες. Άρα κάτι άλλο φοβίζει το ΚΚΕ. Τι είναι αυτό; Ο λαός. Τον ελληνικό λαό φοβάται το ΚΚΕ.

Φοβάται μαζική αντίδραση και γι' αυτό έχει χτίσει ένα πραγματικό φρούριο. Αυτό είναι που μας δείχνει με τον πιο απόλυτο τρόπο η θωράκισή του. Η συγκεκριμένη θωράκιση. Μια θωράκιση, η οποία απλά μπορεί να εμποδίσει όχλους να παραβιάσουν πόρτες. Μια θωράκιση, που προστατεύει ένα κτίριο από επίθεση με πέτρες, τούβλα και καδρόνια. Αυτή η θωράκιση αποκαλύπτει τις μύχιες σκέψεις του ΚΚΕ. Το ΚΚΕ φοβάται αυτόν που κατ’ επανάληψη έχει προδώσει.

Φοβάται έναν λαό που βύθισε σε έναν εμφύλιο, γιατί αυτό εξυπηρετούσε τον Στάλιν. Φοβάται έναν λαό που τον έλεγχε στις διάφορες "Γιάρους", επειδή αυτό βόλευε τον Τσόρτσιλ. Φοβάται έναν λαό, που τον βύθισε στον δικομματισμό της μεταπολίτευσης, γιατί αυτό εξυπηρετούσε τους Αμερικανούς.

Το ΚΚΕ τα φοβάται όλα αυτά, γιατί αυτό είναι που μεταφέρει τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα στο "πεζοδρόμιο". Τα αστικά κόμματα μπορεί να κάνουν τα ίδια, αλλά δεν είναι αυτά τα οποία έχουν "τριβή" με τον κόσμο. Από απόσταση τα κάνουν. Για' αυτόν τον λόγο η Ρηγίλλης ή η Χαριλάου Τρικούπη δεν έχουν ανάγκη θωράκισης.

Το ΚΚΕ έχει αυτήν την ανάγκη, γιατί έχει επαφή με τον κόσμο. Τον χαφιέδισε, όταν παρίστανε τον συγκρατούμενο στα κελιά του φασισμού. Τον χαφιέδισε, όταν παρίστανε τον συναγωνιστή στις πορείες διαμαρτυρίας. Τον χαφιέδισε, όταν προσπάθησε να κάνει χρήση των δημοκρατικών του δικαιωμάτων. Τον χαφιέδισε, όταν έκλαιγε νεκρούς στα εργοστάσια.
Τον χαφιέδισε, όταν στεναχωριόταν για την ανεργία του.

Γι' αυτόν τον λόγο φοβάται. Έχει αναλάβει τη "βρόμικη" δουλειά του φασιστικού δικομματισμού.

Το ΚΚΕ "δουλεύει" τον κόσμο και γι' αυτό τον φοβάται.

Το ΚΚΕ "καπελώνει" τις αντιδράσεις του και γι' αυτό τον φοβάται.

Το ΚΚΕ "καπηλεύεται" τους αγώνες του και γι' αυτό τον φοβάται.

Το ΚΚΕ "εισπράττει" τις αγωνίες του και γι' αυτό τον φοβάται.

Από αυτόν τον φόβο ξεκινάνε όλα. Ο τρόμος του ΚΚΕ είναι μήπως σε κάποια στιγμή χάσει τον έλεγχο του κόσμου που "δουλεύει" και κατά τη διάρκεια μιας μαζικής και βίαιης αντίδρασης, αντί αυτός ο κόσμος να πάει προς την Αμερικανική Πρεσβεία, αλλάξει πορεία και πάει προς τον Περισσό και τους εγκλωβίσει όλους μαζί σαν τα ποντίκια. Αυτός είναι ο τρόμος του.

Είμαστε βέβαιοι ότι υπάρχει οργανωμένο σχέδιο διαφυγής από εκεί. Σχέδιο, που προβλέπει τα πάντα. Από μυστικές εξόδους και μεταμφιέσεις μέχρι κρυμμένα οχήματα. Σχέδιο, που δεν έχει σχέση με τους φαινομενικούς εχθρούς του. Οι "προστάτες" του λαού τον λαό φοβούνται και αυτό φαίνεται.

Οχτρός μου εμέν κ΄η άσοφη σοφία του διαβασμένου

Απο την «Φλογέρα του Βασιλιά» του Κωστή Παλαμά Λόγος Δέκατος

...

Οχτρός μου εμέν κ΄η άσοφη σοφία του διαβασμένου
όλοι οι φονιάδες της ζωής και οι πνίχτες της αλήθειας.
Φύτρα κακή, γραμματικοί, ρητόροι, φιλοσόφοι,
με τα γεμάτα ονόματα και τα άδεια τα κεφάλια,
πλέχτες των αερόλογων και των ανόητων ψάλτες!
Είν’ όμορφος ο θάνατος απ’ ό,τι μέσα του έχει
αξήγητο κι απέραντο κι αθάνατο και μέγα,
κ’ εσείς, αντι να γίνετε των κρίνων τρυγητάδες
που μέσα απο τα μνήματα σαν πιό χλωρά φυτρώνουν,
(γιατί τα πότισαν καρδιές με δάκρυα καί με αίμα),
και κάτου από των αμάραντων κυπαρισσιών τους ίσκιους
αντί να μελετήσετε τον κόσμο που διαβαίνει
κι όλο είν’ ο ίδιος κι όλο αλλάζει, - εσείς γυρτοί στούς τάφους
ταράζετε τα κόκκαλα κια ψηλαφολογάτε
τις κάμπιες, κι απ’ του θανάτου την νέκρα έίναι η ζωή σας.
Καί ζήτε από την ασκήμια σαν καταχωνιασμένοι,
κι’ όλο φανταζεστε πώς είναι αχτίδα της αλήθειας
τάχνόφεγγο του σκέλεθρου και της πυφολαμπίδας,
πάντα στραβοί, κι αγγρίκητα κι αμίλητα σάς είναιv
όλα τα ωραία και ταγαθά, δειχτά ή κρυφά της Πλάσης.
Η γλώσσα που βροντομαχά στο λογο μου είν’ η γλώσσα
Της αργατιάς, της λεβεντιάς, και των ακέριων, και είναι
με τι δική σας άμοιαστη πόχει τα λόγια πάντα
ξεθωριασμένα σα νεκρά και σα μπαλσαμωμένα.
Εμένα ροδοκόκκινα τα λόγια μου σαλεύουν
σαν του ματιού το παίξιμο, και σαν την όψη αλλάζουν,
γιατί στην γλώσσα των απλών, κάθε που την αφήσουν
όλο να δώσει τάνθος της, το Πνεύμα τάγιο πνέει
που χέρια πάει και λογισμούς προς τα μεγάλα έργα.
Και ρίμες και πιττάκια σας κι όλα σας τα γραμμένα,
φύτρα κακή, σχολαστικοί, ξυλόσοφοι, λογάδες,
δεν είναι τίποτε, μπροστ’α στο καταφρονεμένο,
στα άγραφο, σταποσπερινό τραγούδι που ταρχίζει
σάν κατεβαίνη απο το χλωμό βουνόπλαγο ο τσοπάνος
καί του ταρπάζει η θάλασσα και του ταποτελειώνει
στη μέρα που αργοσβύνοντας τακούει, κι αναγαλλιάζει!

Ἡ μπαλάντα του κυρ-Μέντιου

Δὲ λυγᾶνε τὰ ξεράδια
καὶ πονᾶνε τὰ ρημάδια!
Κούτσα μία καὶ κούτσα δυὸ
τῆς ζωῆς τὸ ρημαδιό!

Μεροδούλι, ξενοδούλι!
Δέρναν οὗλοι: ἀφέντες, δοῦλοι,
οὗλοι: δοῦλοι, ἀφεντικὸ
καὶ μ᾿ ἀφήναν νηστικό.

Τὰ παιδιά, τὰ καλοπαίδια,
παραβγαίνανε στὴν παίδεια
μὲ κοτρόνια στὰ ψαχνά,
φοῦχτες μῦγα στ᾿ ἀχαμνά!

Ἀνωχώρι, Κατωχώρι,
ἀνηφόρι, κατηφόρι,
καὶ μὲ κάμα καὶ βροχή,
ὥσπου μοῦ ῾βγαινε ἡ ψυχή.

Εἴκοσι χρονῶ γομάρι
σήκωσα ὅλο τὸ νταμάρι
κι᾿ ἔχτισα, στὴν ἐμπασιὰ
τοῦ χωριοῦ, τὴν ἐκκλησιά.

Καὶ ζευγάρι μὲ τὸ βόδι
(ἄλλο μπόι κι᾿ ἄλλο πόδι)
ὄργωνα στὰ ρέματα
τ᾿ ἀφεντὸς τὰ στρέμματα.

Καὶ στὸν πόλεμ᾿ «ὅλα γιὰ ὅλα»
κουβαλοῦσα πολυβόλα
νὰ σκοτώνωνται οἱ λαοὶ
γιὰ τ᾿ ἀφέντη τὸ φαΐ.

Καὶ γι᾿ αὐτόνε τὸν ἐρίφη
ἐκουβάλησα τὴ νύφη
καὶ τὴν προῖκα της βουνό,
τὴν τιμή της οὐρανό!

Ἀλλὰ ἐμένα σὲ μία σφήνα
μ᾿ ἔδεναν τὸ Μάη τὸ μήνα
στὸ χωράφι τὸ γυμνὸ
νὰ γκαρίζω, νὰ θρηνῶ.

Κι᾿ ὁ παπὰς μὲ τὴν κοιλιά του
μ᾿ ἔπαιρνε γιὰ τὴ δουλειά του
καὶ μοῦ μίλαε κουνιστός:
«Σὲ καβάλησε ὁ Χριστός!

Δούλευε γιὰ νὰ στουμπώσει
ὅλ᾿ ἡ Χώρα κι᾿ οἱ καμπόσοι.
Μὴ ρωτᾷς τὸ πῶς καὶ τί,
νὰ ζητᾷς τὴν ἀρετή!

-Δὲ βαστάω! Θὰ πέσω κάπου!
-Ντράπου! Τὶς προγόνοι ντράπου!
-Ἀντραλίζομαι!... Πεινῶ!...
-Σούτ! θὰ φᾶς στὸν οὐρανό!»

Κι᾿ ἔλεα: ὅταν μίαν ἡμέρα
παρασφίξουνε τὰ γέρα,
θὰ ξεκουραστῶ κι᾿ ἐγώ,
τοῦ θεοῦ τ᾿ ἀβασταγό!

Κι᾿ ὅταν ἕνα καλὸ βράδυ
θὰ τελειώσει μου τὸ λάδι
κι᾿ ἀμολήσω τὴν πνοὴ
(ἕνα ποὺφ εἶν᾿ ἡ ζωή),

Ἡ ψυχή μου θὲ νὰ δράμῃ
στὴ ζεστὴ ἀγκαλιὰ τ᾿ Ἀβράμη,
τ᾿ ἄσπρα, τ᾿ ἀχερένια του
νὰ φιλάει τὰ γένια του!

Γέρασα κι᾿ ὡς δὲ φελοῦσα
κι᾿ ἀχαΐρευτος κυλοῦσα,
μὲ πετάξανε μακριὰ
νὰ μὲ φᾶνε τὰ θεριά.

Κωλοσούρθηκα καὶ βρίσκω
στὴ σπηλιὰ τὸν Ἅη-Φραγκίσκο:
«Χαῖρε φῶς ἀληθινὸν
καὶ προστάτη τῶν κτηνῶν!

Σῶσε τὸ γέρο κυρ Μέντη
ἀπ᾿ τὴν ἀδικιὰ τ᾿ ἀφέντη,
σὺ ποὺ δίδαξες ἀρνὶ
τὸν κυρ λύκο νὰ γενῇ!

Τὸ σκληρὸν ἀφέντη κᾶνε
ἀπὸ λύκο ἄνθρωπο κᾶνε!...»
Μὰ μὲ τὴν κουβέντα αὐτὴ
πόρτα μοῦ ῾κλεισε κι᾿ αὐτί.

Τότενες τὸ μαῦρο φίδι
τὸ διπλό του τὸ γλωσσίδι
πίσω ἀπὸ τὴν ἀστοιβιὰ
βγάζει καὶ κουνάει μὲ βιά:

«Φῶς ζητᾶνε τὰ χαϊβάνια
κι᾿ οἱ ραγιάδες ἀπ᾿ τὰ οὐράνια,
μὰ θεοὶ κι᾿ ὀξαποδῶ
κεῖ δὲν εἶναι παρὰ δῶ.

Ἂν τὸ δίκιο θές, καλέ μου,
μὲ τὸ δίκιο τοῦ πολέμου
θὰ τὸ βρῇς. Ὅπου ποθεῖ
λευτεριά, παίρνει σπαθί.

Μὴ χτυπᾷς τὸν ἀδερφό σου-
τὸν ἀφέντη τὸν κουφό σου!
Καὶ στὸν ἵδρο τὸ δικὸ
γίνε σὺ τ᾿ ἀφεντικό.

Χάιντε θῦμα, χάιντε ψώνιο
χάιντε Σύμβολον αἰώνιο!
Ἂν ξυπνήσεις, μονομιᾶς
θά ῾ρτη ἀνάποδα ὁ ντουνιᾶς.

Κοίτα! Οἱ ἄλλοι ἔχουν κινήσει
κι᾿ ἔχ᾿ ἡ πλάση κοκκινήσει
κι᾿ ἄλλος ἥλιος ἔχει βγῇ
σ᾿ ἄλλη θάλασσ᾿, ἄλλη γῆς».

Κώστας Βάρναλης